બે જણને જોઈએ કેટલું.. !

દિકરી ને જમાઇ લઈ ગયા અને 

દિકરા ને વહુ લઈ ગઈ

અંતે તો આપણે બે જ રહ્યા.

એક છાપું,એક દૂધની થેલી ને રોજ એક માટલું પાણી બઉ થ્યું.. 

ચા-ખાંડ ના ડબ્બા ને કોફી ની એ ડબ્બી પણ માંડ ખાલી થાય..

‘કોલગેટ’ દોઢ મહિનો ચાલે ને મહિનો ચાલે એંશી ગ્રામ

લક્સની એક ગોટી.

સો ગ્રામ શેમ્પુ તો કાઢ્યું ન ખૂટે..

જમવા માં શાક હોય તો

દાળ વિના ચાલે ને ફક્ત દાળ હોય તોય ભયોભયો! 

ખીચડી એટલે બત્રીસ પકવાન ને છાશ હોય પછી જોઈએ શું.. !

‘સો ફ્લાવર,ત્રણસો દૂધી, અઢીસો બટાકા,ચાર પણી ભાજી,આદુ-લીંબુ-ધાણા’ થ્યું અઠવાડિયાનું શાક...

ત્રણ મણ ઘઉં વરસ દિ’ ચાલે ને પાચ કિલો ચોખા નાખ-નાખ થાય.. !

ન કોઈ ખાસ મળવા આવે પછી મુખવાસનું શું કામ.. ! 

નાની તપેલી, નાની વાડકી, નાની બે થાળી, આમ આઠ-દસ વાસણો માંડ વપરાય તે એક ‘વિમ’ બે દોઢ મહિને માંડ ઘસાય.

વળી રોજ ધોવામાં હોય ચાર કપડાં તે કિલો ‘નિરમા’ મહિને કાઢ્યો ન ખૂટે! 

કોપરેલની એક શીશી એક મહિનો ચાલે ને પફ-પાવડર તો ગ્યાં ક્યારના ભૂલાઈ...? 

પણ પ્રેમ, સ્નેહ, વાત્સલ્ય, આપો એટલાં ઓછા ઠસોઠસ હસાહસી ને ‘હોહા’ તો લાવ લાવ થાય..

એટલે જ પ્રેમ અને સ્નેહ લઈને બધાં બે-ત્રણ વરસે ઊડીને આવે. 

‘ઝટ્ટ આવશું જરૂર આવશું’

કહી જાય...

ને પલકારા માં બે જણ

પાછાં ફરી એકલા હતાં એવા ને એવા જ થઈ જાય..

હતા ગામડે વિઘા એક ના ઘર હવે એ ઘર પણ શું કામ ના દીકરા વિના બની ગયા બે-ઘર..

પછી પાછી ઈ જ રટણ પડઘાય..

કે બે જણને જોઈએ કેટલું.. !

દિકરીને જમાઇ લઈ ગયા

અને દિકરાને વહુ લઈ ગઈ. 

અંતે તો આપણે બે જ રહ્યા.