બે જણને જોઈએ કેટલું.. !
દિકરી ને જમાઇ લઈ ગયા અને
દિકરા ને વહુ લઈ ગઈ
અંતે તો આપણે બે જ રહ્યા.
એક છાપું,એક દૂધની થેલી ને રોજ એક માટલું પાણી બઉ થ્યું..
ચા-ખાંડ ના ડબ્બા ને કોફી ની એ ડબ્બી પણ માંડ ખાલી થાય..
‘કોલગેટ’ દોઢ મહિનો ચાલે ને મહિનો ચાલે એંશી ગ્રામ
લક્સની એક ગોટી.
સો ગ્રામ શેમ્પુ તો કાઢ્યું ન ખૂટે..
જમવા માં શાક હોય તો
દાળ વિના ચાલે ને ફક્ત દાળ હોય તોય ભયોભયો!
ખીચડી એટલે બત્રીસ પકવાન ને છાશ હોય પછી જોઈએ શું.. !
‘સો ફ્લાવર,ત્રણસો દૂધી, અઢીસો બટાકા,ચાર પણી ભાજી,આદુ-લીંબુ-ધાણા’ થ્યું અઠવાડિયાનું શાક...
ત્રણ મણ ઘઉં વરસ દિ’ ચાલે ને પાચ કિલો ચોખા નાખ-નાખ થાય.. !
ન કોઈ ખાસ મળવા આવે પછી મુખવાસનું શું કામ.. !
નાની તપેલી, નાની વાડકી, નાની બે થાળી, આમ આઠ-દસ વાસણો માંડ વપરાય તે એક ‘વિમ’ બે દોઢ મહિને માંડ ઘસાય.
વળી રોજ ધોવામાં હોય ચાર કપડાં તે કિલો ‘નિરમા’ મહિને કાઢ્યો ન ખૂટે!
કોપરેલની એક શીશી એક મહિનો ચાલે ને પફ-પાવડર તો ગ્યાં ક્યારના ભૂલાઈ...?
પણ પ્રેમ, સ્નેહ, વાત્સલ્ય, આપો એટલાં ઓછા ઠસોઠસ હસાહસી ને ‘હોહા’ તો લાવ લાવ થાય..
એટલે જ પ્રેમ અને સ્નેહ લઈને બધાં બે-ત્રણ વરસે ઊડીને આવે.
‘ઝટ્ટ આવશું જરૂર આવશું’
કહી જાય...
ને પલકારા માં બે જણ
પાછાં ફરી એકલા હતાં એવા ને એવા જ થઈ જાય..
હતા ગામડે વિઘા એક ના ઘર હવે એ ઘર પણ શું કામ ના દીકરા વિના બની ગયા બે-ઘર..
પછી પાછી ઈ જ રટણ પડઘાય..
કે બે જણને જોઈએ કેટલું.. !
દિકરીને જમાઇ લઈ ગયા
અને દિકરાને વહુ લઈ ગઈ.
અંતે તો આપણે બે જ રહ્યા.
